Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Duo Reges: constructio interrete. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nos vero, inquit ille; Eam stabilem appellas. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quae cum essent dicta, discessimus. Eaedem res maneant alio modo. Pauca mutat vel plura sane; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quo igitur, inquit, modo? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quare attende, quaeso. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Hoc est non dividere, sed frangere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Peccata paria. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Cur post Tarentum ad Archytam? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.
Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed haec nihil sane ad rem; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Istic sum, inquit. Quo tandem modo? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Nam quid possumus facere melius?
De quibus cupio scire quid sentias. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Polycratem Samium felicem appellabant. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Erat enim Polemonis.
Scisse enim te quis coarguere possit?
Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Non est igitur voluptas bonum. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.